📚 جزوه یا خلاصه: نمایش در ایران
🖊 مولف: شهاب پازوکی
نام فایل:جزوه نمایش در ایران شهاب پازوکی
فرمت فایل:pdf باکیفیت بالا
تعداد صفحات فایل:104 صفحه
دانشجویان و کاربران گرامی محتوای فایل جزوه نمایش در ایران اثر شهاب پازوکی کاملترین جزوه حال حاضر در فرمت فایل pdf با کیفیت عالی تهیه و تدوین گردیده است.
قسمتی از فایل:
مقدمه نمايش بهعنوان يك شيوة ارتباطي خاص، در ابعاد گوناگون زندگي بشر را تحتتـأثير خود قرار داده است. تجربه نشان داده كه اين هنر در اعصار مختلف ابزار مناسبي براي برقراري تعاملات فرهنگي و مناسبات فكري، ملموسترين قالب براي طـرح مـضامين فلسفي و عقيدتي و مهمترين طرق تعمق در موضوعات انساني و كيهاني بوده است. نمايش پديـدهاي فراگيـر و جهانـشمول اسـت. امـروزه زنـدگي انـسان بـهواسـطة دستاوردهاي تكنولوژيك ارتباطي، در محاصره و سيطرة رسانههاي نمايشي قرار گرفته است. صرفنظر از اين رسانههاي همسو و وحدتيافتـه بـا اصـول ارتبـاطي نمـايش، ميتوان اشكال گوناگون بيان نمايشي را در هر جامعهاي سراغ گرفت. هرچنـد ممكـن است اين اشكال بياني با قالب مرسوم و پذيرفتهشدة نمايش تفاوت داشـته باشـند، امـا مؤلّفههاي ماهوي چون نمايشگري (بازنمود) و مشاهده از جمله مشتركات بنيادين همة آنها بهحساب ميآيد. بهنظر ميرسد نتوان جامعهاي را تصور كرد كه در آن شـكلي از بيان نمايشي-حتي در ابتداييترين سطح- وجود نداشته باشد يا انساني را يافت كه در طول دوران زندگي خود در معرض پديدة نمايش قرار نگرفته و نتواند تعريفي ساده و پيشپا افتاده از نمايش ارائه دهد. ٥ وانگهي نظريات برآمده از يافتههاي باستانشناسي و اسناد و مدارك تاريخي مبـين آن هستند كه نمايش هنري كهن و قديمي است. يكي از نظريهپردازان بزرگ هنرهـاي نمايشي معتقد است كه «نمايش عمري به قدمت انسان دارد و مثل همـزاد بـا اوسـت، چون بازي نمايشي در وجود هر موجود زندهاي به وديعه نهاده شده است. هنر نمايش در تمدنهاي كهن شرق و غرب نظير بينالنهرين، مصر، ايران، هند، چين، ژاپن، يونان و روم از سابقهاي ديرينه برخوردار بوده و اغلب با مبادي افسانهاي، اسـاطيري و شـعائر مذهبي آن حوزههاي فرهنگي-جغرافيايي پيوند و قرابت داشته است. در اين فصل بهعنوان پيش نياز ورود به بحث هنر نمايش در ايران، كلّياتي دربـارة هنر نمايش در مقام يكي از مهمترين كانونها و پايگاههاي فكـري و فرهنگـي جوامـع بشري ارائه شده است. مفهوم نمايش و تئاتر صاحبنظران هنرهاي نمايشي براساس بينش و استنباط خود تعاريف متعدد و كم وبيش مشابهي از نمايش و تئاتر ارائه كردهاند. بيشتر فرهنگنامه ها نيز در بيان تعريف نمايش و تئاتر معمولاً اين دو واژه را مترادف و هممعني يكديگر در نظـر گرفتـهانـد. هرچنـد بررسي اين تعاريف و دقّت در آنها در گام نخست بر مـشابهت و هـمسـاني ايـن دو پديده صحه ميگذارند، امـا شـناخت و درك سـاز و كـار آفـرينش هنـري هـر يـك، تفاوتهاي مفهومي آنها را آشكار ميسازد. نمايش و تئاتر عليرغم خاستگاه تاريخي مشترك و بهرهمندي از اصولي ثابت و مشخص نظير بازآفريني و تجسمبخشي و ارتباط زنده و بيواسطة ميان بازيگر و تماشاگر، دو مسير متفاوت را پيمودند كه اولي به سنن ديرپاي نمايش شرقي و ديگري به جهان تغيير و تحولات عظيم تئاتر غربي ختم شد. بهنظر ميرسد يكي از قديميترين تعاريف از نمايش توسط ارسطو ارائه شده است. او در سدة چهارم پيش از ميلاد در اثر ماندگار خود «فن شعر» نمايش را «تقليد عمـل» معرفي كرد.
